บทที่ 2 บทที่ 2 แฝดน้อง

ผ่านไปไม่นานจ้าวชิงชิงก็ฟื้นขึ้นมา

เธอมองสำรวจไปรอบๆ พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มสบายที่เดิมที่เธอตื่นขึ้นมา จ้าวชิงชิงหยิกตัวเองจนต้องหน้าตาบิดเบี้ยว

"ไม่ได้ฝันไปจริงๆ ด้วยแฮะ ฉันตายไปแล้วและมาโผล่ในร่างตัวเองในยุคโบราณอีกด้วย"

จ้าวชิงชิงได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำยังไง เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ แล้วเธอจะมีโอกาสได้กลับไปยังโลกอนาคตที่เธอจากมาได้ไหม

แต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องใช้ชีวิตในร่างนี้ต่อไปในร่างของหลิวลี่เซียน จนกว่าเธอจะหาทางกลับไปได้

นับแต่นี้ไปเธอคือหลิวลี่เซียนแล้วสินะ

หลิวลี่เซียนที่มัวแต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พลันจมูกก็สัมผัสเข้ากับกลิ่นยาจีนโบราณ ร่างนี้นี่จมูกไวเหมือนกันแฮะ! ถ้าฉันมีความสามารถแบบนี้บ้าง คงไม่โดนสวะพวกนั้นวางยาจนตกตายเป็นแน่

แอ๊ด!

เสียงประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างของไป๋หลาง เด็กน้อยคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยา ยานี่สินะที่เธอได้กลิ่นมันจนฉุนขึ้นจมูกเมื่อกี้

"คุณหนูดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ ท่านหมอเพิ่งต้มเสร็จเจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนมองยาถ้วยนั้นก่อนจะเอ่ยถามไป๋หลางด้วยสีหน้าสงสัย

"ฉัน เอ่อ! ข้าเป็นอะไรเหรอ ทำไมต้องกินยา"

ไป๋หลางยิ้มออกมาก่อนจะวางถ้วยยาลง และเอื้อมมือมาจับที่มือของหลิวลี่เซียนด้วยความทะนุถนอม

"คุณหนูไปชมสวนดอกเหมยกับคุณหนูเจินเซียงเมื่อสองวันก่อนแล้วพลัดตกน้ำเจ้าค่ะ แต่เดิมคุณหนูก็สุขภาพไม่แข็งแรงอยู่แล้ว จึงล้มป่วยลงเจ้าค่ะ บ่าวตกใจแทบแย่ โดนแม่นมหรงดุด่าอยู่เป็นนานสองนาน"

"แม่นมหรง?"

"แม่นมที่เลี้ยงดูคุณหนูมาแต่เล็กอย่างไรเจ้าคะ ส่วนคุณหนูรองก็มีแม่นมหวังคอยดูแล"

"คุณหนูรอง?"

"เจ้าค่ะ คุณหนูหลิวลี่ซือแฝดผู้น้องของคุณหนูเจ้าค่ะ"

อะไรกันเนี่ย ข้ามภพข้ามชาติมาเป็นตัวเองตอนเด็กไม่พอ ยังเป็นเวอร์ชันแฝดด้วย!!

"ทำไมต้องแยกกันด้วยล่ะ?"

"คุณหนูอ่อนแอเจ้าค่ะ ไม่ยอมดื่มนมจากแม่นมคนไหนเลย จนกระทั่งได้แม่นมหรงมาคอยดูแล คุณหนูจึงยอมดื่มนมเจ้าค่ะ"

"อ้อ"

หลิวลี่เซียนพยักหน้าไปมาก่อนจะหยิบถ้วยยาที่ไป๋หลางยื่นมาให้ดื่มจนหมด ก่อนจะทำหน้าตาบิดเบี้ยวไปมา

ขมเอาเรื่องทีเดียวเชียว เฮ้อ!!! เอาน่าชิงชิง ทนไปก่อนละกัน

สามวันต่อมา

หลิวลี่เซียนที่อาการดีขึ้นมากแล้วได้ลุกออกมาจากจวน เพื่อออกมาสูดอากาศภายนอกหลังจากที่อุดอู้มานาน นางยกแขนขยับไปมายืดเส้นยืดสายอย่างสดชื่น นางสวมชุดกระโปรงยาวลวดลายสีฟ้าดอกบัวชมพูที่ชวนให้คนได้พบเห็นต่างรู้สึกสดชื่นมีชีวิตชีวา

"คารวะพี่ใหญ่เจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนที่กำลังมองดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยหันไปมองตามเสียงทักทายก่อนจะต้องตกใจ แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น เพราะรับรู้มาจากไป๋หลางแล้วว่านางมีน้องสาวฝาแฝด

หลิวลี่เซียนสังเกตใบหน้าของหลิวลี่ซืออย่างพิจารณา ช่างเหมือนนางจนแยกไม่ออกจริงๆ

"พี่ใหญ่มองอะไรรึเจ้าคะ?"

"อ้อ ไม่มีอะไร"

หลิวลี่เซียนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองทิวทัศน์รอบๆ เหมือนเดิม

"พี่ใหญ่หายดีแล้วหรือถึงออกมาตากลมได้เช่นนี้ ท่านพ่อท่านแม่รู้เข้าคงไม่สบายใจเป็นแน่"

หลิวลี่เซียนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มตอบเล็กน้อย นางสัมผัสได้ว่าในคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของหลิวลี่ซือไม่ได้มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย

นางรู้สึกสงสัยยิ่งนัก น้องสาวฝาแฝดผู้นี้ของนางคงจะไม่ชอบนางเป็นแน่

เป็นดังที่หลิวลี่เซียนคิด อีกด้านของหลิวลี่ซือก็ไม่ได้มีความรู้สึกรักและผูกพันกับพี่สาวฝาแฝดของนางคนนี้เลยแม้แต่น้อย

ทุกคนต่างชื่นชมว่านางเป็นคู่พี่น้องที่เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ใครจะรู้กันว่านางจะไม่ชอบจนถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซ้ำที่ได้ยินคำพูดพวกนี้

นางไม่อยากมีฝาแฝด นางไม่ยินดีที่นางจะต้องเหมือนใครและมีใครที่เหมือนนาง นางรู้สึกหงุดหงิดนัก ทำไมตอนเกิดมาพี่สาวคนนี้ไม่ตายๆ ไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด ช่างดวงแข็งยิ่งนัก!!! ตกน้ำป่วยปางตายขนาดนั้นแต่ก็ยังรอดชีวิตมาได้

"พี่ไม่เป็นอะไร แล้วนี่เจ้าจะไปไหน?"

"ข้าไปหาท่านแม่มาพอดีว่าจะไปเยี่ยมพี่ใหญ่ แต่บังเอิญเห็นท่านยืนตรงนี้เลยเข้ามาทักทายด้วยความเป็นห่วงเจ้าค่ะ"

"ขอบใจเจ้ามาก"

"น้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนยิ้มให้หลิวลี่ซือก่อนจะเห็นเงาร่างนั้นเดินลับตาไป

จากการอยู่ในแวดวงธุรกิจมานานในชาติก่อน ทำให้หลิวลี่เซียนค่อนข้างมองคนออกอยู่บ้าง

ถึงจะมองคนออก แต่นางก็เสียรู้ให้หลี่เย่จนได้

หลิวลี่เซียนส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดชวนหงุดหงิดนี้ออกไป ถึงจะโกรธจะแค้นมากเพียงไหน มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ในตอนนี้

"ไป๋หลาง พาข้าไปหาท่านพ่อท่านแม่ที"

"เจ้าค่ะ"